Wpisy

Opublikowane w

Święto Niepodległości 2023

{nomultithumb}

Listopad 1918 r. nie zakończył zmagań militarnych polskiego żołnierza. Trwały walki o Lwów i Wielkopolskę, a także o Śląsk i najbardziej krwawe z nich, o wschodnie granice z Rosją Sowiecką.

Bez zaangażowania i ogromnego poświęcenia młodego pokolenia Polaków nie byłoby możliwe utrzymanie niepodległości. Entuzjazm, który przetaczał się przez połączone ziemie trzech zaborów owocował wstępowaniem do tworzonego Wojska Polskiego.

W sumie w interesującym nas okresie z ówczesnego powiatu wieluńskiego do wojska wstąpiło kilka tysięcy ochotników i poborowych.

Straty wśród żołnierzy z Wieluńskiego w okresie walk z Ukraińcami oraz bolszewikami okazały się bardzo duże. Poległo ponad 200 żołnierzy, a kilkudziesięciu zmarło w wyniku ran poniesionych podczas walk. Z kolei prawie 300 żołnierzy zmarło z powodu różnych chorób i wypadków.

Niestety nie ustalono bezpośredniej przyczyny śmierci dalszych około 200 żołnierzy, których uznano za zaginionych.

 

W niepodległej Polsce pamięć o poległych synach, mężach i braciach była bardzo żywa.

Nazwiska mieszkańców Osjakowa i okolic upamiętniono na wykonanej z lastryko tablicy, ufundowanej staraniem Zarządu Gminnego oraz z ofiar zebranych od emigrantów sezonowych do Niemiec.

Uroczystego odsłonięcia tablicy, wmurowanej we frontową ścianę budynku Urzędu Gminy, dokonano 19 III 1933 r. (w dniu imienin Marszałka Piłsudskiego).

Tekst zamieszczony na niej brzmiał:

PADLI NA POLU CHWAŁY ODPIERAJĄC OD GRANIC PAŃSTWA POD WODZĄ JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO NAWAŁĘ BOLSZEWICKĄ W 1920 R.

Na tablicy umieszczono 13 nazwisk spośród około 30 nazwisk żołnierzy z terenu ówczesnej gminy Radoszewice, którzy zginęli w czasie walk, zmarli z powodu odniesionych ran lub chorób.

 

Źródło: Monografia Gminy Osjaków, str. 323-333